Elcan Hidayet
Sadəcə yazır
10 Ekim 2023 Salı
sen o değilsin
Bendeki senden
Geriye hiçbirşey kalmamış sende
Sen o değilsin!
Gözlerini mi değiştirdin? -ne?
Bu bakışlar kalpsizlere yakışır,
Duygularından vazgeçmiş gibisin,
Belki tamamen hissetmekten.
Sana sorularım vardı "bizden",
Oysa bir yabancı gibi karşımdasın!
Bari iki çift laf edelim;
- Merhaba, nasılsın?
Sen o değilsin!
Sendeki benden geri-
herşey olduğu gibi duruyor.
İçimdeki boşluğunun içindeyim,
Yokluğun sınırlarımı zorluyor.
Sensizliyin bir bedeni olsa, bari
Sarılabileceğim kadar sahi,
Dertleşilecek kadar belki...
Sensizliyin bir kalbi olsa çarpan!
Bir adı olsa candan!
Bir özü olsa canımdan.
Sensizliyin bir nedeni olsa, bari
Kabulleneceğim kadar sahi,
Bitireceğim kadar hani..
Sensizliyin bir bedeli varmış, bitmez
Aşk ateşi hiç mi inmez,
Gözlerin acımı görmez,
Bu aşık aşktan ölmez..
Sen o değilsin yani,
Gidene zordur kalandan çok,
Bu işin inan kolayı yok.
Dinliyorum, hadi, çekinme sor,
Zaten hazır tüm cevaplar.
Mutluysam, içim kor,
Yaşıyorsam inan zor.
Bu ezberler hiç değişmiyor.
Zaman, zaman uyuyamıyorum,
Alkolden, ottan kutulamıyorum.
Ben düzgünüm sen düzel,
Kafam güzelken sen güzel.
Sen o değilsin sahi.
Benden geçse de binlercesi
Osundur, bana hep en özel.
Osundur bana hep en özel.
22 Şubat 2020 Cumartesi
Ben 352.
Bu benim son yayınım.
Ben özel biri Değilim.
Merhabalar arkaDaşlar. Öncelikle beni bir tebrik eDerseniz çok sevinirim. NeDeni şu; 479 kişilik bir makale Dizisinin açılış konuşmasının bana partlaması tamamen bir şans.—Hani şu bilDiğimiz şans. İşin aslı ortaDa bir kura çekilişi yoktu, ama olsa bile zaten kesin o kısa çöpü ben çekerDim.
Tamam, tamam, itiraf eDiyorum, birkaç kuruş fazla almış olabilirim.)
Evet, yanlış okumaDınız, tam 479 makale. 479 farklı kişi tarafınDan yazılacak olan saf kötülük kavramı. (okumaya devam et) Şimdi saf kötülük dedikde siz hemen birinin arkasından konuşmayı veya iyi herhangi bir süper kahramanın düşmanlarının konumuzla ilişkisi olduğunu düşünmeyin. Hem onlardan saf kötü diye birini ele alacak olursak, belki biraz Thanos, oda belki, oda biraz.
Bir az heyecanlı yazabilirim, ama makalenin sonunda birisinin öleceğini düşünürsek bu normal karşılanabilir. Fazla şey yapmayın siz, bildiğim kesin bir şey varsa, oda her birimize birileri, hayatımızın bir döneminde şu lafı etmiştir; "duyduğun her şeye inanma". (oku, oku, hadi devam) Demesine demiştir de, sana da bana ödenen para verilse, değil makale yazıp sonra öldürmek, kendini satarsın, ama neyse! Hem siz ne bekliyorsunuz ki? İsmi kötü karakter olan bir sayfada saf kötülüğü işleyen birisinin elbette psikolojik sorunları olacak. Birde ben mühendisim, işimde iyi, saygın bir kişiliğim.
Yani mesele sadece para değil! Biz seçilmiş kişileriz, bazılarımız özel, bazılarımız ise 479'un bir üyesiyiz. Biz ONU'n seçtikleriyiz.
(devam) Şimdi, gelecek yazı dizilerimizde, umuyorum ki, diğer arkadaşlar size en keskin sorularınız için açıklayıcı yanıtlar yayınlayacaklar. Hem bunu bir kitap almış ve okuyormuş gibi düşünün.
479, ya da 4, 7, 9! Dört, yeDi, Dokuz.
4+7+9=20 (hayat Döngüsü)
974:24=40,5833.. (Dejavu Döngüsü)
47,9 (zeka sınırı)
4,79 (rüya zaman sınırı)
479 (o muhteşem son)
(bir az beyninizi yakalım, hem konu ilginç olmaya başlamadı mı? Devam)
Bilmem hatırlar mısınız, "True Detective" isimli bir Amerikan dizisi vardı, hatta hala çekimleri sürüyor galiba. Ben ikinci sezonu 3. bölümden sonra bıraktım açıkcası. Ama 1. sezon, hani şu Matthew McConaughey ağabeyimizin (bu arada ben adama çocukluğumdan aşığım) başrolünü oynadığı var ya, muazzam bir başyapıttı bence. Şimdilerde bile ara bir açar izlerim. O sezonda şöyle bir konuyu işlemişlerdi, Ölüm! Hatırlayanlarınız vardır yahu, hani Matthew ağabeyimizi polis amcalar bir seri cinayeti nasıl çözdüğünü anlatması için sorguya çekiyorlardı ya, ha işte o sezon!
O konuşmayı bir tez olarak ele alsak yeridir. Konuşma her şeyi bırakmanın ne kadar kolay olduğu ile ilgi. Diyor ki, aralıksız 10-15 saat boyunca cesetlere baktığınızda düşündüğünüz şeyler bunlar oluyor. Sadece gözlerinin içine odaklanmanız ve bakmanız gerekiyor, hatta resimlerde olsalar bile. İşte o zaman okuya bilirsiniz, ölümü nasıl iyi karşıladıklarını. İlk başta değil belki, ama tam orada, son anlarında aşikar bir rahatlama vardır. Çünkü korkuyorlardı. Ama o son nanosaniyede her şeyi öylece bırakmanın ne kadar kolay olduğunun farkına varıyorlar. Ne olduklarını görüyorlar, bu hayat denen büyük drama her zaman aptal arzulardan ibaret geçici bir çözümsüzlükmüş meğerse. Ve öylece bırakıp gidebiliyorsun, hayatına o kadar da sıkı sıkıya tutunmak gerekmediğini görerek. Fark ediyorsun ki, hayatlar, arzular, sevgi, nefret, hatıralar, acılar ve b. hepsi aslında aynı döngünün bir yansımasıymış. Hatta hepsi bir rüyaydı, kilitli bir odada sakladığınız rüyalar örgüsü, insan olduğunuza dair bir rüya!
Acaba hakikaten o kadar kolay mı? Sen okumaya devam et dostum. O zaman hadi intihar edelim değil mi?! Ne diye yat-kalk-çalış sisteminin köleleri olarak kalalım?!
Bulut Atlas filmini birazda olsa kültür seviyesi iyi durumda olan herkes bilir bence. Hani şu sinema salonundan çıkarken "bana kamyon mu çarptı lan" sorusuyla bizi alaşağı eden film. O filmde hiç unutmam Ben Wishaw (Robert Frobisher) ablamız (kendisi erkek) "gerçek bir intihar, kararlılık ve disiplin gerektirir. İnsanlar, intiharın korkakça bir haraket olduğunu söylerler. Doğrudan daha fazla uzak olamazdı. İntihar, muazzam bir cesaret ister" demişti.
Yani ablalar ve ağabeyler, bu sizin o küçük beyinlerinizle kavrayamayacağınız bir eylem, götünüz yemez!
(hoşua gitti galiba)
Konumuzdan epeyce uzaklaştık gibi algılıyor olabilirsiniz. Aslında öyle, lan ben dört saattir yazıyorum. Bak yine dört!).
İnsanları aynı niteliğe ve orana sahip değerler karşısında seçime zorlamak.. bence, saf kötülük böyle birşey olamlı. Ama hayır!
Evet, birisinin camlarını zevk için indirmek de kötülük, ya da şey.. onu değil, yerine değer verdiği başkasını cezalandırmak..
Ben, yıllar önce bir arkadaşımın soğuk havada, geceleyin çiçek satan ninenin tüm güllerini 5 misli fiyattan alıp, yarım saat sonra tanımadığı bir kıza hakaretler yağdırmısına seyirci olmuş insanım.
Saf kötülük, yapmak zorunda kaldığımız eylemlerden daha fazlasıdır.
Ben kuzu şişi çok severim. Özellikle domuz yağında marine edilmiş kebabı hiç bir niymete değişmem. Bu beni mutlu eder. Ağzıma attığım her lokma, o leziz tad, hatta o kuzuya karşı yapılan haksızlığı — yaşam şansının insani (buraya kadar gelmişsin, azcık daha sabır, bitiyor) zevkler uğruna ellerinden, ya da daha doğrusu toynaklarından alınma nezaketini umursamamı sağlar. Bu arada yanlış anlaşılmak istemem, ben hayvan hakları savunucusu, falan değilim. İşin aslı var ya, hayvanlardan nefret ederim. Kedi gördüm mü tırmalarım, o derece yani..
Peki, birine tecavüz etmek kötülük müdür? Peki ya kadın ticareti sayesinde milyonların varisi olan bir genç, somutsal soyutsuzluğun en dip zirvesinde "ekmek elden su gölden" hayat şartları içinde, kendini iyiliğe adamış ve bunu iyi yapıyorsa.. İyilik midir?!
Buda mı olmadı?!
Daha milyonlarca örnek var beynimde, ama asıl soru bu değil. Şey ya, kafam allak bullak oldu, sizi soru içinde bırakmak yapılan anlaşmanın bir kısmı zaten. Bir az düşünün işte, çalıştırın o beyin denen varlığı. Neyse..
İyilik güzel bir şeydir, kötü demedim zaten. Ben kötülük de demiyorum, fark ederseniz. Kötülük ve iyilik arasında olan oran, çelişki ve yapılan eylemin niyeti arasında olan farkındalık olgusu şu beş para etmez hayata ait olaylar dizisdir. Benim demem o ki, bir gün evden çıkma, otur ve saatlerce düşün, yemek bile yeme, tuvalete gitme hatta, sadece düşün, ama şu farkındalık olgusunu değil, her şeyi öylece bırakıp gide bilme seçeneğini..
Aslında çok çalışkan ve hayat dolu bir insanımdır. Yeterince şeye sahibim. Şöyle bir dönüp baksam belki, neyimin olması gerekiyor bundan fazla, cevap bulamam.
Çünkü insanlar hayalleri kadar değil istekleri kadar vardır bu hayatta. Ve ben varım. Hatta dört ya da yedi ülke gezmişliğimde var. 479 gün öncesine kadar mutlu olduğumu bile zannediyordum. Hayatımda, hani şu "dokunmaya kıyamadığım güzellikte kadın" lafıyla nitelendirilen kadınlar oldu. Hatta biri vardı, Çiçek'ti adı, onu gör, daha sonra öl yani.. O kadar eşsiz bir güzelliğe sahipti. Öl dedim çünkü, hayatında ondan daha güzel ne verebilir ki sana tanrı, yani benim için bütün güzelliklerin fianli gibi bir şeydi.
Ve şu tanrı.. Var mı, yok mu? — diyemem, ama benim için bu soyutsallık sadece şundan ibarettir. Onun benim için ne kadar önemli olduğu, yada ona ihtiyacımın olup olmadığı.. Çünkü, bence tanrı ciddiye alınacak kadar olgun olamaz.
Ben en iyisi yavaştan kaçayım artık.
Bu arada saf kötülük ne mi? Yıllarca emek verip, evinin penceresinde yetişdirdiğin, suladığın, toprağını değiştiğini ve temizlediğin bir çiçeği bir bardak sudan bilerek mahrum etmektir, kurumasını izlemektir, ölmesine göz yummaktır.
Когда мы были детьми, нам говорили тот кто умер: «Он ушел далеко, он вернется». Затем, когда они стали старше, им нужно было это место далекое как то назвать , и они назвали : «Рай», они назвали так прекрасно, что многие хотели умереть. Но сколько то место было переименовано, благоустроено, но те кто ушли не вернулись и тех не осталось ,кто не хотел идти туда.
Bu benim son yayınım.
Ben özel biri Değilim.
Merhabalar arkaDaşlar. Öncelikle beni bir tebrik eDerseniz çok sevinirim. NeDeni şu; 479 kişilik bir makale Dizisinin açılış konuşmasının bana partlaması tamamen bir şans.—Hani şu bilDiğimiz şans. İşin aslı ortaDa bir kura çekilişi yoktu, ama olsa bile zaten kesin o kısa çöpü ben çekerDim.
Tamam, tamam, itiraf eDiyorum, birkaç kuruş fazla almış olabilirim.)
Evet, yanlış okumaDınız, tam 479 makale. 479 farklı kişi tarafınDan yazılacak olan saf kötülük kavramı. (okumaya devam et) Şimdi saf kötülük dedikde siz hemen birinin arkasından konuşmayı veya iyi herhangi bir süper kahramanın düşmanlarının konumuzla ilişkisi olduğunu düşünmeyin. Hem onlardan saf kötü diye birini ele alacak olursak, belki biraz Thanos, oda belki, oda biraz.
Bir az heyecanlı yazabilirim, ama makalenin sonunda birisinin öleceğini düşünürsek bu normal karşılanabilir. Fazla şey yapmayın siz, bildiğim kesin bir şey varsa, oda her birimize birileri, hayatımızın bir döneminde şu lafı etmiştir; "duyduğun her şeye inanma". (oku, oku, hadi devam) Demesine demiştir de, sana da bana ödenen para verilse, değil makale yazıp sonra öldürmek, kendini satarsın, ama neyse! Hem siz ne bekliyorsunuz ki? İsmi kötü karakter olan bir sayfada saf kötülüğü işleyen birisinin elbette psikolojik sorunları olacak. Birde ben mühendisim, işimde iyi, saygın bir kişiliğim.
Yani mesele sadece para değil! Biz seçilmiş kişileriz, bazılarımız özel, bazılarımız ise 479'un bir üyesiyiz. Biz ONU'n seçtikleriyiz.
(devam) Şimdi, gelecek yazı dizilerimizde, umuyorum ki, diğer arkadaşlar size en keskin sorularınız için açıklayıcı yanıtlar yayınlayacaklar. Hem bunu bir kitap almış ve okuyormuş gibi düşünün.
479, ya da 4, 7, 9! Dört, yeDi, Dokuz.
4+7+9=20 (hayat Döngüsü)
974:24=40,5833.. (Dejavu Döngüsü)
47,9 (zeka sınırı)
4,79 (rüya zaman sınırı)
479 (o muhteşem son)
(bir az beyninizi yakalım, hem konu ilginç olmaya başlamadı mı? Devam)
Bilmem hatırlar mısınız, "True Detective" isimli bir Amerikan dizisi vardı, hatta hala çekimleri sürüyor galiba. Ben ikinci sezonu 3. bölümden sonra bıraktım açıkcası. Ama 1. sezon, hani şu Matthew McConaughey ağabeyimizin (bu arada ben adama çocukluğumdan aşığım) başrolünü oynadığı var ya, muazzam bir başyapıttı bence. Şimdilerde bile ara bir açar izlerim. O sezonda şöyle bir konuyu işlemişlerdi, Ölüm! Hatırlayanlarınız vardır yahu, hani Matthew ağabeyimizi polis amcalar bir seri cinayeti nasıl çözdüğünü anlatması için sorguya çekiyorlardı ya, ha işte o sezon!
O konuşmayı bir tez olarak ele alsak yeridir. Konuşma her şeyi bırakmanın ne kadar kolay olduğu ile ilgi. Diyor ki, aralıksız 10-15 saat boyunca cesetlere baktığınızda düşündüğünüz şeyler bunlar oluyor. Sadece gözlerinin içine odaklanmanız ve bakmanız gerekiyor, hatta resimlerde olsalar bile. İşte o zaman okuya bilirsiniz, ölümü nasıl iyi karşıladıklarını. İlk başta değil belki, ama tam orada, son anlarında aşikar bir rahatlama vardır. Çünkü korkuyorlardı. Ama o son nanosaniyede her şeyi öylece bırakmanın ne kadar kolay olduğunun farkına varıyorlar. Ne olduklarını görüyorlar, bu hayat denen büyük drama her zaman aptal arzulardan ibaret geçici bir çözümsüzlükmüş meğerse. Ve öylece bırakıp gidebiliyorsun, hayatına o kadar da sıkı sıkıya tutunmak gerekmediğini görerek. Fark ediyorsun ki, hayatlar, arzular, sevgi, nefret, hatıralar, acılar ve b. hepsi aslında aynı döngünün bir yansımasıymış. Hatta hepsi bir rüyaydı, kilitli bir odada sakladığınız rüyalar örgüsü, insan olduğunuza dair bir rüya!
Acaba hakikaten o kadar kolay mı? Sen okumaya devam et dostum. O zaman hadi intihar edelim değil mi?! Ne diye yat-kalk-çalış sisteminin köleleri olarak kalalım?!
Bulut Atlas filmini birazda olsa kültür seviyesi iyi durumda olan herkes bilir bence. Hani şu sinema salonundan çıkarken "bana kamyon mu çarptı lan" sorusuyla bizi alaşağı eden film. O filmde hiç unutmam Ben Wishaw (Robert Frobisher) ablamız (kendisi erkek) "gerçek bir intihar, kararlılık ve disiplin gerektirir. İnsanlar, intiharın korkakça bir haraket olduğunu söylerler. Doğrudan daha fazla uzak olamazdı. İntihar, muazzam bir cesaret ister" demişti.
Yani ablalar ve ağabeyler, bu sizin o küçük beyinlerinizle kavrayamayacağınız bir eylem, götünüz yemez!
(hoşua gitti galiba)
Konumuzdan epeyce uzaklaştık gibi algılıyor olabilirsiniz. Aslında öyle, lan ben dört saattir yazıyorum. Bak yine dört!).
İnsanları aynı niteliğe ve orana sahip değerler karşısında seçime zorlamak.. bence, saf kötülük böyle birşey olamlı. Ama hayır!
Evet, birisinin camlarını zevk için indirmek de kötülük, ya da şey.. onu değil, yerine değer verdiği başkasını cezalandırmak..
Ben, yıllar önce bir arkadaşımın soğuk havada, geceleyin çiçek satan ninenin tüm güllerini 5 misli fiyattan alıp, yarım saat sonra tanımadığı bir kıza hakaretler yağdırmısına seyirci olmuş insanım.
Saf kötülük, yapmak zorunda kaldığımız eylemlerden daha fazlasıdır.
Ben kuzu şişi çok severim. Özellikle domuz yağında marine edilmiş kebabı hiç bir niymete değişmem. Bu beni mutlu eder. Ağzıma attığım her lokma, o leziz tad, hatta o kuzuya karşı yapılan haksızlığı — yaşam şansının insani (buraya kadar gelmişsin, azcık daha sabır, bitiyor) zevkler uğruna ellerinden, ya da daha doğrusu toynaklarından alınma nezaketini umursamamı sağlar. Bu arada yanlış anlaşılmak istemem, ben hayvan hakları savunucusu, falan değilim. İşin aslı var ya, hayvanlardan nefret ederim. Kedi gördüm mü tırmalarım, o derece yani..
Peki, birine tecavüz etmek kötülük müdür? Peki ya kadın ticareti sayesinde milyonların varisi olan bir genç, somutsal soyutsuzluğun en dip zirvesinde "ekmek elden su gölden" hayat şartları içinde, kendini iyiliğe adamış ve bunu iyi yapıyorsa.. İyilik midir?!
Buda mı olmadı?!
Daha milyonlarca örnek var beynimde, ama asıl soru bu değil. Şey ya, kafam allak bullak oldu, sizi soru içinde bırakmak yapılan anlaşmanın bir kısmı zaten. Bir az düşünün işte, çalıştırın o beyin denen varlığı. Neyse..
İyilik güzel bir şeydir, kötü demedim zaten. Ben kötülük de demiyorum, fark ederseniz. Kötülük ve iyilik arasında olan oran, çelişki ve yapılan eylemin niyeti arasında olan farkındalık olgusu şu beş para etmez hayata ait olaylar dizisdir. Benim demem o ki, bir gün evden çıkma, otur ve saatlerce düşün, yemek bile yeme, tuvalete gitme hatta, sadece düşün, ama şu farkındalık olgusunu değil, her şeyi öylece bırakıp gide bilme seçeneğini..
Aslında çok çalışkan ve hayat dolu bir insanımdır. Yeterince şeye sahibim. Şöyle bir dönüp baksam belki, neyimin olması gerekiyor bundan fazla, cevap bulamam.
Çünkü insanlar hayalleri kadar değil istekleri kadar vardır bu hayatta. Ve ben varım. Hatta dört ya da yedi ülke gezmişliğimde var. 479 gün öncesine kadar mutlu olduğumu bile zannediyordum. Hayatımda, hani şu "dokunmaya kıyamadığım güzellikte kadın" lafıyla nitelendirilen kadınlar oldu. Hatta biri vardı, Çiçek'ti adı, onu gör, daha sonra öl yani.. O kadar eşsiz bir güzelliğe sahipti. Öl dedim çünkü, hayatında ondan daha güzel ne verebilir ki sana tanrı, yani benim için bütün güzelliklerin fianli gibi bir şeydi.
Ve şu tanrı.. Var mı, yok mu? — diyemem, ama benim için bu soyutsallık sadece şundan ibarettir. Onun benim için ne kadar önemli olduğu, yada ona ihtiyacımın olup olmadığı.. Çünkü, bence tanrı ciddiye alınacak kadar olgun olamaz.
Ben en iyisi yavaştan kaçayım artık.
Bu arada saf kötülük ne mi? Yıllarca emek verip, evinin penceresinde yetişdirdiğin, suladığın, toprağını değiştiğini ve temizlediğin bir çiçeği bir bardak sudan bilerek mahrum etmektir, kurumasını izlemektir, ölmesine göz yummaktır.
Когда мы были детьми, нам говорили тот кто умер: «Он ушел далеко, он вернется». Затем, когда они стали старше, им нужно было это место далекое как то назвать , и они назвали : «Рай», они назвали так прекрасно, что многие хотели умереть. Но сколько то место было переименовано, благоустроено, но те кто ушли не вернулись и тех не осталось ,кто не хотел идти туда.
20 Ocak 2019 Pazar
fark eder mi
sonra, öncesinde gitmiştin
ve gökyüzü gibi boştu şişe,
iyiyimdir bu işte!
yer gibi inişli çıkışlı kalbimin
her karışında kurmuşsun.
oysa toprağını çok severdim -
neden her şeyin hiç bir şeyinde yoksun - onca!..
bunca aşksız özlemin kıyısında
ne idüğü belirsiz kala kalmışım.
sen de yoksun, gitmişsin ya..
işte geceler de aynı değil,
soğuğum -
anlayacağın dilde.
yalnızlık almış başını
gemi de yan gidiyor ya
hadi neyse..
bir türkü dola diline sen
çınlat kulaklarımı her şeyin ötesinden!
ve gökyüzü gibi boştu şişe,
iyiyimdir bu işte!
yer gibi inişli çıkışlı kalbimin
her karışında kurmuşsun.
oysa toprağını çok severdim -
neden her şeyin hiç bir şeyinde yoksun - onca!..
bunca aşksız özlemin kıyısında
ne idüğü belirsiz kala kalmışım.
sen de yoksun, gitmişsin ya..
işte geceler de aynı değil,
soğuğum -
anlayacağın dilde.
yalnızlık almış başını
gemi de yan gidiyor ya
hadi neyse..
bir türkü dola diline sen
çınlat kulaklarımı her şeyin ötesinden!
ve vasat hasatlardan arta kalan
hikayesi aşk sanılan yalnızlığın
uçurumunda dayanmışım..
- fark eder mi?
Elcan Hidayet
19 Ağustos 2018 Pazar
ulduz yağışları
elə bir yalnızlıqdır ki bu,
ay gələrkən gecəyə
elə bil payını unudur zülmətin.
yəni elə bir yalnızlıqdır,
təkbətəkə şeirlərin
sözsüz ünsiyyətə çevrildiyi
ən şirin məqamıdır..
yəni güzgüdə gördüyüm mənin
mənlə əlaqəsiz yanları kimi..
saxta hissləri verimsiz torpaqlara əkmək
–sevişmədən...
yalançı günəşlərin işığında böyümək,
böyüməmək,
sevişməmək sonu..
duaları cavabsız qoyana,
səni qaytarmayan ona
sözsüzləşmək!..
sənsizləşmək kimi!
–sevmirəm bunu..
indi dünəndən səslənirəm
sevdiyin o kəsin səsindən.
bu qədər gözəl olma sən,
belə bir dünyaya haqdan deyil beləsi.
sən və mən..
yenə,
yenə sən və mən!
qaranlığın ucuna qədər uzanmış gecədə
işıq saçan həşəratlara danışmaq –
səni..
baxışları tövbəyə yozub,
ehtirası üstündən çıxarmış bədəndə
gözləri ulduzlardan qaydırmaq.
ulduzları yağdırmaq dünyanda..
gecikmiş bir görüşün itkilərində
yarımçıq hissləri adsız qoymaq.
dünyanı yuxuya boğub
məsələn tək və oyaq qalmaq –
düşünmək səni,
sənin kimi...
mən sevilməyən qışların,
o ən çox üşütdürən
ən soyuğunda doğulmuşam.
getməsəydim,
sonsuzca höküm sürən
ən isti eşqlərin,
ən isti anlarında
buz çağına dönəcəkdin.
sən nə qədər sevmisən ki,
bu boyda dünyanın
zərrələrinin içindəki
o ən kiçik nədirsə,
ondanda az qalmışam.
məni elə qaralamısanki,
sanki dünyadaki bütün gedənlərin
"get" deyəni mən olmuşam.
və bir neçə qutu siqaret –günə..
soyuq çay..
bir neçə mahnı mövzudan kənar,
bir neçə ağrısızlıq –ürəyə..
səssiz gecələr,
kimsəsiz küçələrdə işıqsızlıq, işıqsızlıq..
–elə bir yalnızlıq...
bu həyatın sənsizləşməsi,
bir ölümlə bitəcək qədər –
ucuz deyil!
uzun çəkib əbədiləşməsi..
nədəki heç nə sonsuz deyil.
əsas olan, sənin göylərində
mənsiz yağan yağışlarda –
ulduz deyil.
çünki deyilməmiş bir vida ilə
buralardayam mən hələ, –
"getmə, qal" torpaqlarında...
Elcan Hidayet
7 Mayıs 2018 Pazartesi
elə bil..
başını qoy çiynimə.
başqa bir dözülməzlik var bu gün səndə,
— mən dözərəm...
səsin elə bil müdafiə edir kimisə,
gözlərində yad bir baxışın izləri var,
bilirsən,
— mən sezərəm.
dəyiş üzündəki o günahkar ifadəni.
sən olmasan, evimin damı yıxılacaq! –
üşüyəcəyəm gecələri...
biri getməlidirsə bu gecə evimizdən,
alaram nələrisə səni xatırladacaq
— mən gedərəm!
nədir böyüdürsən belə –
yeniyetmə bir öpüş yoxsa yaşlı-başlı hiss?..
ki elə bil gedirsən yerindəcə.
elə bil utanırsan taparam deyə bir iz..
elə bil qalmırsan...
elə bil...
səni necə bağışlamaya bilərəm axı?
istəsən günəşi yandırar suyu söndürərəm.
istəsən səni dahada çox sevə bilərəm!
səndə göstərərsən necə olur qayğı,
hisslər varki, səni sevəndən tərgitmişəm.
dilimə qüvvə gəlib elə bil –
susmuramki..
heç soruşmadım, ac yoxsa toxsan..
bilsən nə qədər işi bitirmişəm –
yorulmuramki..
gözlədikcə gecikməyin..
vaxt keçmir elə bil, ya sən çox işləyirsən.
amma bilirdim bəzi gecələr niyə olmursan...
olmadığın hər incikli axşamlar
süfrə başında çox ac sabahlamışam!
qınama məni, sevən sevdiyindən ayrı qalmaz!
dünəndən bağışlamağa hazıram.
qoy boşaldım içimdə nə varsa yığılanlar..
elə bil onda yaxşıyam...
elə bil bir az – az-maz...
məndən gəl sən incimə ay kişi!
çıx, təzədən döy qapını.
gir! – ən bərkindən qucaqlayım səni.
gücümüz nə qədər çatırsa
unudaq bu axşamı, bu işi –
yenə bilməməzlikdən gələk nə varsa
hər dəfə olduğu kimi.
xeyir, deyirsənsə olmayacaq –
"gedirəm", "utanıram" və "qala bilmərəm"...
və biri getməlidirsə bu gecə evimizdən,
sən otur! – alıb nələrisə bizi xatırladacaq
— mən gedərəm!
udquna bilmirəm Bakı, dərdimi!..
bəlkə çəkəsən üstümdən artıq, əlini.
yer elə bu gecə yanında mənə,
sabaha saxlamışam onu sevməyi...
artıq özü yığışdırar şam yeməyini,
bu nə dərd nədə ona oxşar deyil.
əllərimi kəsib dibindən, gəlmişəm,
amma az bir az orda qalmışam elə bil...
Elcan Hidayet
başqa bir dözülməzlik var bu gün səndə,
— mən dözərəm...
səsin elə bil müdafiə edir kimisə,
gözlərində yad bir baxışın izləri var,
bilirsən,
— mən sezərəm.
dəyiş üzündəki o günahkar ifadəni.
sən olmasan, evimin damı yıxılacaq! –
üşüyəcəyəm gecələri...
biri getməlidirsə bu gecə evimizdən,
alaram nələrisə səni xatırladacaq
— mən gedərəm!
nədir böyüdürsən belə –
yeniyetmə bir öpüş yoxsa yaşlı-başlı hiss?..
ki elə bil gedirsən yerindəcə.
elə bil utanırsan taparam deyə bir iz..
elə bil qalmırsan...
elə bil...
səni necə bağışlamaya bilərəm axı?
istəsən günəşi yandırar suyu söndürərəm.
istəsən səni dahada çox sevə bilərəm!
səndə göstərərsən necə olur qayğı,
hisslər varki, səni sevəndən tərgitmişəm.
dilimə qüvvə gəlib elə bil –
susmuramki..
heç soruşmadım, ac yoxsa toxsan..
bilsən nə qədər işi bitirmişəm –
yorulmuramki..
gözlədikcə gecikməyin..
vaxt keçmir elə bil, ya sən çox işləyirsən.
amma bilirdim bəzi gecələr niyə olmursan...
olmadığın hər incikli axşamlar
süfrə başında çox ac sabahlamışam!
qınama məni, sevən sevdiyindən ayrı qalmaz!
dünəndən bağışlamağa hazıram.
qoy boşaldım içimdə nə varsa yığılanlar..
elə bil onda yaxşıyam...
elə bil bir az – az-maz...
məndən gəl sən incimə ay kişi!
çıx, təzədən döy qapını.
gir! – ən bərkindən qucaqlayım səni.
gücümüz nə qədər çatırsa
unudaq bu axşamı, bu işi –
yenə bilməməzlikdən gələk nə varsa
hər dəfə olduğu kimi.
xeyir, deyirsənsə olmayacaq –
"gedirəm", "utanıram" və "qala bilmərəm"...
və biri getməlidirsə bu gecə evimizdən,
sən otur! – alıb nələrisə bizi xatırladacaq
— mən gedərəm!
udquna bilmirəm Bakı, dərdimi!..
bəlkə çəkəsən üstümdən artıq, əlini.
yer elə bu gecə yanında mənə,
sabaha saxlamışam onu sevməyi...
artıq özü yığışdırar şam yeməyini,
bu nə dərd nədə ona oxşar deyil.
əllərimi kəsib dibindən, gəlmişəm,
amma az bir az orda qalmışam elə bil...
Elcan Hidayet
19 Mart 2018 Pazartesi
boş...
indi boşdur içi biz tikən evin,
mən illərdir küsmüşəm getdiyim günə.
elə boşdur içim, elə doldurub
olmamazlığına içirəm hələ...
mənim unudacaq sənlilərim var,
sənsizliyim qədər sənim var hələ...
bəs deyil? –
getmişəm,
de! –
sənə nəvar?!
"əlimin içindən gəlib",
lap belə...
mən illərdir küsmüşəm getdiyim günə.
elə boşdur içim, elə doldurub
olmamazlığına içirəm hələ...
nə közləri qalıb nə külü bizim.
elə yoxdur sözüm, elə bil yoxam...
gəl, öldü bil – ölüm! – qalmasın izim.
yoxsa, belə hər gün ölənə tayam!
mənim unudacaq sənlilərim var,
sənsizliyim qədər sənim var hələ...
bəs deyil? –
getmişəm,
de! –
sənə nəvar?!
"əlimin içindən gəlib",
lap belə...
bax, belədir, günüm, gecəm – o gündən...
mən buyam yoxsansa, olmadığında.
bəlkə susmayasan,
nədir deyəsən –
İçi boş adamdan daha tez sınan...
Elcan Hidayet
24 Şubat 2018 Cumartesi
elveda
sana bütün kelimelerimi tükettim,
şimdi ölüm gibi soğuk,
gece gibi üşüyen sükunete gebe kalmış
bomboş,
öylece susuyorum.
demin farkettim
su olsam dolar taşar,
gemi olsan seni çağıran bu kıyıda,
yılda bir sefer bir mevsim seni yaşar
bu ıhlamur kokan,
yağmura yakışan adam.
sana bütün kelimelerimi tükettim
ve susuyorum ya hemen – hemen..
ödünc alınmaz ki duygular,
yaşım hırsız yaşı değil hem,
ayıp olur sevgilim.
mahşer ateşe inanır ben aşka,
bu ayrılığın yolu yok mu başka? –
acıtmasın bu denli
götürmesin getirdiklerini.
–
bari bir tutam hiss bıraksın arkadaşca...
kandırdın kalpsizce kalbin var diye.
sen, kadın!
yüreğini sormadık ki biz,
ya biz anlatamamışız,
ya sen bizi yanlış anladın.
sana bütün içkilerimi tükettim
bu odanın zifiri karanlığında
bu odanın zifiri karanlığında
yağmurlu gecelerde,
pencere kuytusuna gizlendim.
bazen barın arkasında,
barmenin tesellisinde...
işte dilendim.
ve sana bütün kelimelerimi tükettim!
bazı şarkıları ben yazdım sevdiğin.
ağıtlarda var tabii,
şiirler – okusaydın seveceğin...
şimdi son sigarayı yaktım,
bittiğinde biteceğin.
çekip gideceğim
bu evin önü, balkon altı...
birde bir kaç veda bıraktım
duvarların dibine,
adıma elveda diyebileceğin.
Elcan Hidayet
20 Şubat 2018 Salı
mən gedirəm
Bədbin
talehimə min sitəm edib,
Hirslə dişlərimi
sıxıb gedirəm.
Hər kəsi, hər
şeyi könüldən silib,
Hisslər
ucabtından sınıb gedirəm...
Adımı göylərdə tuta bilmədim,
Zülmətdən günəşi dada bilmədim.
Zülmətdən günəşi dada bilmədim.
Ruhumu torpağa sata bilmədim,
Ömrümə peşmanlıq qatıb gedirəm!
Hiss edə
bilmirəm baharı, yazı,
Mənə vəd edilib hər şeyin azı.
Mənə vəd edilib hər şeyin azı.
Tanrının çətindi
yazdığı yazı,
Sözlər
arasından sızıb gedirəm!
Bax, saxta üzlərdən bezən gözlərə,
Çatıb qaşlarını qorxunc üzlərə!
Çatıb qaşlarını qorxunc üzlərə!
Kimsələr bilməyən gizlin yerlərə,
Satıb vicdanımı çıxıb gedirəm...
Aciz bir
insanın iniltisindən,
Yaxşı adamların əhatəsindən,
Yaxşı adamların əhatəsindən,
Həyatın səs-küylü
səssizliyindən
Yumub
qulağımı, qaçıb gedirəm!
Diz çöküb qarşımda yalvarmasanda,
“Getmə!-dur!” deyərək bağırmasanda,
“Getmə!-dur!” deyərək bağırmasanda,
Heç məni axtarıb soruşmasanda
Səni ürəyimdən, atıb gedirəm!
Gecə, təkliyinlə
qucaqlaşıb yat,
Səhər, olmasamda sən məni oyat,
Səhər, olmasamda sən məni oyat,
Heç deyilsə
belə özünü aldat.
Neyim varsa
səndə alıb gedirəm.
Elcan Hidayet
kimsəsiz ata
varsan və yoxsanla
başlamamışdıq,
onsuz nə mən ilki nə sən
sonusan.
yazan – yaradana
qarışmamışdıq,
bəs niyə mən varam sən isə
yoxsan?
de, hansı hissdir o közü
olmur kül?
hansı güldür hər küsəni
qaytaran?
şoran torpağımda bitmirki
o gül?
bəlkə bitmir deyə bu qədər
yoxsan...
çatdığın uzağın yeni hər kəsi
bizi burda köhnəltməyə
başlayıb.
köhnələn onlara qonağam indi,
məndən səni soruşmayan
qalmayıb.
bəlkə də paxıllıq edirdi
çoxu –
gözü götürməyib səni və məni.
necə qınayasan onu ya
bunu?
kim görüb bizim tək iki
sevəni?..
əsməyi unudan soyuq
rüzgarın,
və uçmağı bacarmayan mələyin,
ağzında almayla gəzən
ilanın
əlinə uşaq etmisən, nə
deyim?
kimsəsiz atayam, indicə hələ
yasəmənli çayın suyun qoyuram.
çayım, şəkillərin.. bir
bilsən belə
divanda nə qədər yatır – dururam...
oğlanın dərsinə kömək edəndə,
qızın saçlarına daraq çəkirəm.
onlar çaşıb mənə “ana” deyəndə
“burdayam, burdayam!” – deyə bilmirəm!
boşan gəl buz kimi qara
torpaqdan.
uşağa ölümdən bəhs etmək
olmur.
bilki – tənhalığım məni
yormadan
onları bir gündə böyütmək
olmur.
sənin bu yoxluğun ömrün sonunda
bəxtsiz bir fəsildir, sayı az olan...
pəncərə çölündə yağan yağışda,
matəmə gələn tək susğundur yaman...
demirəm ölümdür sənsizlik mənə,
ancaq yaşamağı çox unutmuşam.
demirəm uzaqsan, getmirəm
sənə,
hər gün torpağını mənəm sulayan.
yenə gəlsə dünyaya bir mən,
bir sən,
bəxtini sınama
başqalarında.
əlbət bir yolunu axtarar o
mən
yenə sevər səni çox, tapdığında...
20 Aralık 2017 Çarşamba
külqabı
Əfəndiyeva Bənövşə xanıma xitabən
…və başlanğıclara dur dedi adam...
fəzanın
ulduzlarını topalayıb
qayıtdı, yaxına
qoydu külqabını.
içinə qısılan
soyuğa bir kibrit yandırdı.
təkliyinə bir “whiskey” daha
süzdü,
içdi yenə, çəkdi
yenə dumanlanıb.
ixtiyarsız bir
səsə qıvrılır dözümü.
"elə bil nə
vaxtsa olmusan" deyir kimsə.
kiməsə olmuş
birini canlandırır özü –
susmaq qədər
sükut dolu birinə.
dəcəl uşaqların
səsinə həsrətdi bu ev,
dəli – dolu bir
xasiyyətin kimsəsizliyinə küsmüş mən...
kimi çayımın
ikinci stəkanına dəvət etsəm
sən illər sonra
niyə ağlıma gəlirsən?..
üzümdə izi
qalan utanmasız baxışla
nə vaxt yağışla
düşsəm meşələrinə,
sənin
budaqlarında quşlar oxuyardı –
yastığıma
küsdüyüm o mərhəmətsiz gecələrdə.
yastığımda
unutduğun gecənin,
yoxsul bir
insanın ümidi qədər şansı qalıb
bizi yaşatmağa,
görməmiş kimi...
sevginin nə dərdi
var nə dərmanı,
nə də dünəndən
gətirdiyi gələcək üçün pay.
sıfırdan
başlamalar bağlasın qapısını,
heç bir sevişmə
bir vidadan uzun deyil.
tüstüsünün rəngindən
hisslər bilinməz.
bu nə paltar
deyil, nə ayaqqabı –
...kimi dəyişməz,
...kimi alınmaz!
od yanar və sönər
–
...kimi su,
...kimi torpaq, ...kimi qum.
bəlkə də boş
qalmaz bu külqabı
ancaq,
açar yenə
baharda hissiz çiçəklər!
Elcan Hidayet
Elcan Hidayet
12 Aralık 2017 Salı
nədir bunun adı
Dəyərli Sadat Khan`a xitabən
gözlərini axtardığım üçün
rəngi çəkilib gözəl dediyin
gözlərimin.
cansızlaşdırdığın sözlərimin,
şeirlərimin
kölgəsində yağışı gözləyirəm
-
küskün, gülərüz, dibində
tükənmişliyin...
yaxşı yanımı səndə
buraxıb
o qədər pisləşdirmişəmki
məni,
tanımıram bu kəsi!..
bu qədər bilsəydim darıxacağımı
-
ya getməzdim - dözərdim sənə,
yada məni hissizləşdirərdim
əvvəldən.
səni bu şəhərin hər kəsində
axtaracağımı zənn etməzdim.
bilsəydim, öldürərdim səni
getmədən -
bütün ehtimalları
boğazından üzərdim!
qalx!
qalx səmanın şəffaflığında
buludlaş!
məni düşündüyünü göstər
bir neçə damcı ilə
başıma oyun açan bu qara
gecəyə...
susduqca sən, içim sökülənə
qədər ağlayıram.
bəlkə də gözlərim alışıb,
yadaki sən yağırsan, mən
islanmıram...
yenə də elə bilirsən gedərdimmi?
bir səni axı heç kimsəyə dəyişməzdim,
bəs belə nə etdin ki mən
özümü dəyşdim?!
nədir bunun adı?..
sərbəst dayanmışam gecəyə,
bir az içki var sözsüz,
bir az ağrı,
mən ölümün bütün təkliflərinə
açıq, rahat.
gör nə qədər cəsarətsizləşib
həyat! -
mən bütün silahlarımı
atmışam axı.
dayanmışam səni ən çox
sevdiyim küçələrdən birində,
sənin Bakını anlamağa
çalışıram!
səni müqəddəsləşdirmişəm
yenə
bütün sevgi qoxan ayinlərin
hecələrində,
birdə, birdə, birdə yenə
bu gecə şəhərindən
getməyə hazırlaşıram.
Elcan Hidayet
sən bunu oxumalısan
Zamanın hər millihadisəsinin necə keçdiyini görürəm qardaş. Bütün
yaşanması mütləq hər şey, bəlkə də başqalarının yada məndən əvvəlki yaşayan mənin,
təkrarlarından başqa bir şey deyil. Günəş bu günkü tək öz hökmünü həmişə
qoruyar yəqin. Ən çox halına acıdığım kəpənəklərdi – ömrü qısa, səsi belə yox,
zəyifliyinə zəriflik deyib ən aciz varlıqdı bəlkə, yerləşdiriblər zirvələrə...
Yuxarılarda yerim olsaydı, bütün buludların üzünün suyunu tökərdim.
Gəncliyimdən gedir söhbət. Hər saniyəsini saniyəsinə calaq edib, dəqiqələşdirib
saat edib, “birlərini” müəyyən bir məbləğə başqalarına kirayə verdiyim gəncliyim...
Bizi ulduzlardan məhrum edirlər bacı. Gecələri həyatın dadını bir təhər yorğan
altında öldürməyə çalışırıq. Bütün riyazi düsturlar bizim üçün üçbucaqlaşıb –
"edə biləcəklərimiz", "edə bilməyəcəklərimiz", "istəsəklərimiz"...
Həyatımızdaki hər çətinliyə dözmək üçün var əslində, qısa formada
yaşanan yaxşı şeylər. Biz "olacaqları" "olmayacaqların"
yeri ilə dəyişməyə qadir deyilik. Gəmilərin hamısının burnu dənizlərdə, həmişə
üfüqdəki liman adlanan sahillərə yönəlir şərtsiz. Gəmim olmazmıki, istiqamətsizliyin
kompasına tabe olsun tək səfərlik. Geri dönüşü olmayan yol... Hər hansısa liman
ürəyimdəki istilik üçün doğmalaşsın istəmirəm.
Uçurtmaların hamısı süzülür küləyin vəhşiliyində.
Elə bil "azadam" kimi gəlir hərdən mənə. Gəlməsi belə, bəs edir bəzən
ancaq, bütün uçurtmaların yerdə bir ipi olur. Təmənnasız bir tək yağışı gördüm
insanlara paxıllıq etmir. Onuda çətiraltı ibnələrdi gəzişir altında, niyə
yağdığını belə soruşmadan, niyə yağdığını bilmədiyini zənn etdikləri yağışdan...
Fəsillərin hər birində bir sirr görmüş
adamam və mənə ancaq bahardan danışırlar. Mən isə son baharın nə demək istədiyindən
söhbət açdım, heç kim başa düşmədi qaçdı. Əslində sonun olduğunu bizə dəfələrlə
həyatımız boyu başa salır bütün fəsillər - təkrar və təkrar təkrarlayaraq öz
sonlarını...
İnsanları tərəziyə qoydum. Ölçü vahidi
olaraq birdə bir ovuc torpaq. O torpaq ki insanın başına açmadığı qalmayıb
oyun. Bir insan, iki insan və hətta ən sonda hamını yığdım o tərəziyə, özümü də
üstəgəl. Bir ovuc torpaq qarşısında o bədənlər, o sümüklər, ətlər...
Tanrını- o dəcəl uşağı çağırdım... Səsi gəlmədi.
Danladım onu, öz içimdə hər gün onu intihara aparacaq cümlələrin düsturunu
yazdım, pozdum. Onunla sakitləşib, onunla ən pis addımların məqsədlərini
araşdırdım. O yenə “ədalət mənəm” deyib məni, bir uşağın başını oyuncaqla qatan
kimi, aldatdı.
Nə qədər sevmirəmsə onu o qədər çox sevir
məni, sayır, hörməti artıq olsun. Kim olur olsun olmayan bir tanrıdı o,
varlığını kiçik hərflərlə yazsam belə. Çoxuna lazımdı, ancaq kimsənin nə olduğunu
bilmədiyi və yaxşı bilmədiyi insanlarının başının bəlası...
Mən abzurt zaman zəncirinin bir neçə
halqasıyam bəlkə. Varlığım mənasız bir boşluğa xitabən hazırlanıb – səliqəsizcə.
Qanadlarında minlərcə incə naxışın izi ilə, dəyəri zamanın qarşısında acizləşdirilmiş
bir kəpənək qədər ola bilmək arzusunda olan bir cansızam. Hər hansısa bir bulud
– bu günə qədər axan bir - iki damcı gözyaşımdan buxarlaşıb, bilirəm. Gəncliyimin
piyadası... Toplananların yeri dəyişdikdə dəyişməyən "olmazlar" mənəm.
Deyil üçbacağın özü, üçbucağı tanrıya vəd edən mənəm. Göyün üzündə ipsiz
uçurtma, dənizin ortasındaki üzməyən gəmi, fəsillərin illərdir torpağına
yağdırmadığı yağışın intizarının, bütün hissizliyi mənim sözlərimdi...
Tanrılaşdırıb özümü tanrını öz saltanatından
endirəcəm, torpağın hökümünə iman edib. Onun səsizliyinin bütün ritimlərində məna
ola bilməz deyib, əgər səssizlik ölümdən daha betər deyilsə deyən adam...
"Tutma
zülmət gecəni əllərinlə,
Soyuğu
çək, qaranlığı çək,
Yada
nə görmürsən onu çək.
Büsbütün
susdur içindəki səsi!
Ruhunun
qarşısında az əyil!
Dözmə
həyatsızlığa bu qədər həvəslicə!
Səni
yaradan səndən yaxşı deyil...
Ölümün
nə gücü var heçlik qarşısında? -
Tanrının
dini səssizlik, özü heçlik isə"?...
Elcan Hidayet
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)